Βlues is alive and well…part 2…By Εύα Ζευγουλά…

Η τρίτη μέρα…τι να πεις γι’αυτή τη μέρα….μέρα γιορτής,της αγίας Αικατερίνης η οποία σίγουρα δεν τα πάει καλά με τα μπλουζ…μέρα βροχής,δεν πνιγόμασταν απλά είχε ένα ψιλοβρόχι…παραμονή εργάσιμης…όλα αυτά βοήθησαν στο να υπάρχει απογοητευτική προσέλευση.

Αν οι μουσικοί δεν ήταν μπλουζίστες,μαθημένοι στα δύσκολα και προπονημένοι για σκληρές και άσχημες πολλές φορές συνθήκες,δεν ξέρω αν θα το άντεχαν….θέλω να πιστεύω ότι για όλους τους παραπάνω λογούς το κοινό έκατσε σπίτι του και όχι ότι μαζεύτηκαν όλοι στο κοσμικό γεγονός της εμφάνισης του Eric Gales.
Οι θαρραλέοι λοιπόν,όπως μας αποκάλεσε ο Σπύρος Παρασκευόπουλος των Blues n Soul Shakers,απολαύσαμε μια πραγματική μυσταγωγία. Η αποκάλυψη της βραδιάς άκουγε στο όνομα Project Blues.

Ο φοβερός Ανδρέας Καμπύλης και η παρέα του μας άφησαν άφωνους…πώς είναι δυνατόν να μας έχει ξεφύγει ένα τέτοιο σύνολο;’Εχουν δρόμο μπροστά τους,δρόμο προς την επιτυχία και την καταξίωση,έχουν γνώσεις,έχουν ταλέντο,έχουν τη σπίθα που γίνεται φωτιά. Αυτό που χρειάζονται είναι περισσότερες εμφανίσεις για να έρθει το κοινό σε επαφή μαζί τους. Οι ίδιοι έχουν και αυτό το στοιχείο στα αβαντάζ τους,ξέρουν δλδ να κατακτούν αυτούς που τους ακούνε.

Δεύτεροι κατά σειρά εμφάνισης οι λατρεμένοι Ντάντηδες,οι κατά κόσμο daddy’s work blues band που δεν έπαιξαν αυτή τη φορά το αγαπημένο μου a love’s supreme αλλά έπαιξαν τις κάλτσες τους κυριολεκτικά!!!!Μια παρέα μουσικών που γίνονται φίλοι με το κοινό και δεν μπορείς πάρα να τους λατρέψεις. Με δικά τους τραγούδια που ανυπομονώ ν ακούσω σε ολοκληρωμένο άλμπουμ,μια εμφάνιση που όταν τελείωσε μ άφησε με μια φράση στα χείλη….gimme some…MORE!!!!

Last but not least ladies and gentlemen….the magnificent four…Blues and Soul Shakers!!!
Τι να πρωτοπορήσεις…για την εκφραστικότητα του Σπύρου Παρασκευοπούλου που τραγουδάει με την ψυχή του και στο πρόσωπο του ζωγραφίζεται ο πόνος του κάθε στίχου;
Για την κιθάρα του Τάκη Φακούδη που στιγμές στιγμές ακούγεται πιο Gilmour κι από τον ίδιο τον Gilmour κι υπηρετεί την κιθάρα με τόση σεμνότητα που είναι άδικο να μην είναι ευρύτερα γνωστός;Για τον Δημήτρη Ιωάννου στα τύμπανα και τον Δημήτρη Αντωνακάκη στο μπάσο που δίνουν ρυθμό και χρωματίζουν με ακόμα περισσότερο πάθος το παθιασμένο γκρουπ που έχει da bluez da soul n de guts to play it?

Λίγοι κι εκλεκτοί λοιπόν την Κυριακή,και πάρα πολύ τυχεροί γιατί αυτό που ζήσαμε δεν περιγράφεται….κρίμα που το έχασαν οι πολλοί….ο τολμών όμως νικά κι εμείς και τολμήσαμε και κερδίσαμε μια αξέχαστη εμπειρία και μάλιστα για τρεις συνεχόμενες βραδιές.
Μην το φοβάστε το μπλουζ…όλα είναι μπλουζ άλλωστε….